Religija predstavlja skup kulturnih sistema, sistema verovanja, i pogleda na svet koji se odnose na čoveka i njegov odnos prema Bogu i svetu koji ga okružuje. Religija ima potrebu da objasni poreklo života, čoveka i univerzuma.
Prakse različitih religija mogu sadržati: propovedi, bogosluženja, prinošenje žrtvi, različite obrede, praznike, inicijacije, načine sahranjivanja pokojnika, sklapanja braka, meditacije, muziku, umetnost, ples i druge aspekte ljudske kulture. Međutim, postoje primeri religija za koje u neki ili mnogi od ovih aspekata verovanja ili praksi odsutni.
Pojam religija nastao je od latiske glagola lat. religio - povezati. Ovaj termin prvi put je upotrebio Laktancije, hrišćanski filozof, IV vek, govoreći o vezi čoveka sa prirodom, drugim bićima i Bogom.
Postoje tri osnovna pristupa po kojima se može posmatrati religija kao fenomen. To su: subjektivni, objektivni i subjektivno-objektivni pristup. Sa stanovišta objektivnog pristupa, religija se ne može ispitivati kao svaka druga pojava. Subjektivni pristup zahteva drugačiji pristup religiji nego ostalim stvarima. Po trećem stavu, smatra se da se ne može poreći subjektivno, ni objektivno kod religije, jer je ona sinteza objektivnog i subjektivnog. U zavisnosti od društveno-političke situacije i ideologije, postoji više tumačenja religije.
Religija je društvena pojava koja podleže određenim zakonima nastajanja, razvoja i nestajanja. Religiju možemo definisati i kao duhovnu povezanost jedne grupe ljudi sa nekim višim, svetim bićem, odnosno Bogom.
Većina religija podrazumeva učenje koje se odnosi na suštinu, svrhu i poreklo svega postojećeg. Takođe, religija podrazumeva i određene oblike verskih zajednica, kao i određene obrede, ritualne radnje koje se obavljaju na posvećenim mestima, odnosno u određenim institucijama (crkve, džamije, sinagoge, hramovi...).
Prakse različitih religija mogu sadržati: propovedi, bogosluženja, prinošenje žrtvi, različite obrede, praznike, inicijacije, načine sahranjivanja pokojnika, sklapanja braka, meditacije, muziku, umetnost, ples i druge aspekte ljudske kulture. Međutim, postoje primeri religija za koje u neki ili mnogi od ovih aspekata verovanja ili praksi odsutni.
Pojam religija nastao je od latiske glagola lat. religio - povezati. Ovaj termin prvi put je upotrebio Laktancije, hrišćanski filozof, IV vek, govoreći o vezi čoveka sa prirodom, drugim bićima i Bogom.
Postoje tri osnovna pristupa po kojima se može posmatrati religija kao fenomen. To su: subjektivni, objektivni i subjektivno-objektivni pristup. Sa stanovišta objektivnog pristupa, religija se ne može ispitivati kao svaka druga pojava. Subjektivni pristup zahteva drugačiji pristup religiji nego ostalim stvarima. Po trećem stavu, smatra se da se ne može poreći subjektivno, ni objektivno kod religije, jer je ona sinteza objektivnog i subjektivnog. U zavisnosti od društveno-političke situacije i ideologije, postoji više tumačenja religije.
Religija je društvena pojava koja podleže određenim zakonima nastajanja, razvoja i nestajanja. Religiju možemo definisati i kao duhovnu povezanost jedne grupe ljudi sa nekim višim, svetim bićem, odnosno Bogom.
Većina religija podrazumeva učenje koje se odnosi na suštinu, svrhu i poreklo svega postojećeg. Takođe, religija podrazumeva i određene oblike verskih zajednica, kao i određene obrede, ritualne radnje koje se obavljaju na posvećenim mestima, odnosno u određenim institucijama (crkve, džamije, sinagoge, hramovi...).